به گزارش مشرق، رامبد جوان با چهارمین اثر سینمایی خود با نام «نگار» در بخش سودای سیمرغ سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد. او درباره فیلم جدیدش به ستاد خبری جشنواره می‌گوید: «ذهن من همیشه پیرامون موضوعاتی چرخ می‌زند که از دغدغه‌هایم می‌آید. «نگار» نتیجه کنکاش ذهنی‌ام درباره خشونت است؛ اینکه چه می‌شود که انسان دست به خشونت می‌زند. یکی از دلایل بروز خشونت، ناتوانی در برقراری ارتباط میان افراد است. در واقع شخص با بروز خشونت سعی دارد دیگران را متوجه حضور خودش کند. «نگار» به این موضوع می‌پردازد. ربطی به فیلم‌های قبلی من ندارد و تجربه جدیدی است که برایم ارزشمند است.»

قاعده امسال را سال آینده تغییر ندهیم
رامبد جوان با اشاره به این که جشنواره فیلم فجر نیازمند ثبات است، گفت: «در سال‌های قبل که بخش‌های جشنواره از هم تفکیک بودند، امتیاز ویژه‌ای برای فیلمسازان اول قائل می‌شدند. تعداد مشخصی فیلم در یک بخش مجزا انتخاب و داوری می‌شد که شاید این ذهنیت به وجود آید که با ادغام بخش‌ها، این امکان از آنها گرفته است، اما به شخصه معتقدم اگر فیلمسازی توانایی ساخت فیلم بلند را داشته باشد و برای فیلمش تهیه‌کننده و عوامل مناسب پیدا کند، یک فضای استاندارد را به وجود آورده است، پس می‌تواند با فیلمسازان دیگر – فارغ از تجربه و سابقه‌شان- رقابت کند. با ادغام بخش «نگاه نو» در بخش «سودای سیمرغ» موافق هستم، به شرط آن که این تغییر را سال دیگر هم شاهد باشیم، نه اینکه با تغییر دبیر، قوانین به کل تغییر کند. باید تکلیف فیلمساز با جشنواره روشن شود.»

فیلمسازی از زایمان هم سخت‌تر است!
کارگردان «نگار» درباره واکنش‌هایی که از سوی فیلمسازان در زمینه انتخاب‌ و داوری فیلم‌ها در جشنواره صورت می‌گیرد، اظهار داشت: «فیلمسازی کار بسیار سختی است. سینما هنر گرانی است. نگارش فیلمنامه خوب و رسیدن به قصه جذاب از زایمان هم کار سخت‌تری است! وقتی فیلمسازی از این همه سختی و مشقت گذر می‌کند و فیلمش در معتبرترین جشنواره ایران دیده نمی‌شود، طبیعتا خشمگین می‌شود و این خشم را با اتهام به همه کس و همه چیز ابراز می‌کند. فیلمساز امیدوار است که با جشنواره موجب شود فیلم او در اکران عمومی بیشتر بفروشد یا حتی اگر نفروخت، دلش به جایزه و توجهی که جشنواره به او کرده، خوش باشد.»

رویاهایت را فراموش نکن!
جوان در ادامه درباره نبود تنوع ژانر در سینمای ایران گفت: «تنها و تنها دلیل بی‌توجهی به تنوع ژانر در سینمای ایران، این است که ما بلد نیستیم رویاپردازی کنیم. اگر رویاپرداز بودیم، می‌گفتیم حرفه‌مان سینماست پس هرجور که دل‌مان بخواهد و بلد باشیم، فیلم می‌سازیم. نبود این اخلاق در ما باعث شده تا فیلمسازان ریسک نکنند. فیلمسازی که رویاپرداز باشد ریسک کردن را به جان می‌خرد؛ چراکه به جادوی سینما اعتقاد دارد. دیگر برایش تهیه کننده و جشنواره و تماشاچی مهم نیست. فارغ از محاسبات و دو دوتا کردن، فیلمی می‌سازد که از ذهن و قلبش می‌آید. قطعا چنین فیلمی مخاطب هم پیدا خواهد کرد، درست مثل فیلمسازان بزرگ تاریخ سینما. از خودمان باید بپرسیم چرا فیلم می‌سازیم؟ جواب من این است، اگر فیلم نسازم، احساس افسردگی و بطالت و ناتوانی می‌کنم. فیلم می‌سازم تا با آن دغدغه‌های ذهنم مثل خشم، عشق و کابوس را به تصویر بکشم. ابزارم هم سینماست. حالا اینکه تا چه حد خوب از این ابزار استفاده کرده‌ام، به شعور و توانایی من برمی‌گردد. اگر اینطور رفتار شود، دیگر شاهد کپی‌کاری و ترس و فرار از ریسک نیستیم، چون هرکس زبان خودش را برای روایت دارد. در این پروسه ژانر خلق می‌شود.»

یک پیشنهاد به دبیر جشنواره
کارگردان «نگار» در پایان خطاب به دبیر جشنواره فیلم فجر گفت: «محمد حیدری عزیز که به نظرم تمام تلاش‌ات را برای برقراری نظم در جشنواره فجر عزیز کرده‌ای، سعی کن برای مدون کردن قوانین هم اقدامی انجام بدهی. جشنواره اگر قانونمند شود دیگر نیاز نیست که همه اقشار از آن راضی باشند. راضی نگه داشتن همه، جشنواره را بی اعتبار می‌کند. باید برای جشنواره شخصیت قایل شویم.»